این انرژی و تایمی‌که من برای خوندن زبان میذارم، اگه برای کنکور دکترا میذاشتم، یقیناً همین دانشگاه صنعتی اصفهان قبول میشدم...
از لحاظ جسمی‌و روحی خسته شدم...
کاش زودتر این تعطیلاتی که قراره، برقرار بشه تا حداقل بتونم یک نفسی بکشم...
هرچی هم میخونیم، هرچی هم پیش میریم، انگار نه انگار!
نمیدونم کجا میرن این خوندنا!
تو کلاس استاد که یه سؤال میپرسه، حتی به فارسی هم نمیتونیم جواب بدیم دیگه چه برسه به آلمانی...
ترسم اینه درنهایت که زبان رو تموم کردم، امتحان تستداف رو هم دادم یا اگه خیلی رویاپردازی کنم c1 رو امتحان بدم، دیگه رمقی برام نمونه که بخوام بزنم بیرون از ایران و شروع کنم به درس خوندن...
حال و حوصله درس خوندن ندارم دیگه
+ چقدر دردناکه وقتی مورد قضاوت قرار میگیریم... چقدر دردناکه وقتی میشنویم یک نفر چه چیزی درموردمون فکر کرده و اون فکرشو جایی به زبون آورده و کاملاً به ناحقی بوده!... اونقدر که از همه آدما دور شدم، خیلی وقته این اتفاقا واسم نیفتاده... واقعا دلم شکست... درسته که نمیشه با تمام دنیا جنگید، درسته که نمیشه که آدم خودشو بهواد به همه ثابت کنه، خودم تمام این حرفا رو میدونم... اما دلم بدجووووور شکست... چون از طرف آدمی‌مورد قضاوت ناحق قرار گرفتم که احترام بسیاااااار زیادی واسش قائل بودم، و در عرض یک لحظه تمام اونچیزی که ساخته بودم ازش فروریخت... جوری که اگه کنار خیابون ببینمش با اکراه بهش سلام میکنم... و واقعا دوس دارم ببینمش... بدجور دلمو شکست... امیدوارم اون مسیری که داره واردش میشه به سرانجام نرسه... بمونه همینجوری...
خواهم که شبی گوشه ی میخانه بگریم